Byłem w czwartek zeszłego tygodnia w Ministerstwie Kultury na inauguracji projektu „Zapisy terroru. Świadectwa przed Główną Komisją Badania Zbrodni Niemieckich/Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu”, który jest działaniem mającym upowszechniać wiedzę przede wszystkim za granicą poprzez tłumaczenie świadectw terroru i zbrodni Polaków pod okupacją niemiecka i sowiecką.

Dzięki tłumaczeniom na język angielski w polskie źródła będą mieli wgląd zagraniczni historycy, którzy do tej pory wiedzę na temat wojny i okupacji czerpali głównie ze źródeł niemieckich

— zauważyła wiceminister Magda Gawin.

Projekt ten rozpoczyna działalność Ośrodka Badań nad Totalitaryzmami im. Witolda Pileckiego. Nie ma chyba miasta bardziej predestynowanego jak Warszawa, aby w niej działał taki właśnie ośrodek. Będzie on trzecim „strażnikiem pamięci” obok Muzeum Żydów Polskich i Muzeum Powstania Warszawskiego.

Ministerstwo inauguruje mądrą politykę historyczną jako odpowiedź na antypolską propagandę. A sam Ośrodek Badań nad Totalitaryzmami ma charakter perspektywiczny, gdyż totalitaryzm nie jest bynajmniej zabytkiem, czymś co definitywnie się skończyło.
Od razu, podczas inauguracji, zauważalna była zmiana narracji, która wiąże się z nowymi władzami w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jest to narracja odwołująca się do wartości humanistycznych, w do języka rzeczywistej troski o kulturę, o wartości duchowe.

W 2011 roku wiosną byłem na tzw. evencie dla prasy, zorganizowanym przez Ministerstwo Kultury zarządzanym wówczas przez Bogdana Zdrojewskiego, na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Prezentowano mediom osiągnięcia w dziedzinie budownictwa na potrzeby kultury. Mnóstwo było prezentacji ukazujących nowe i odnowione budynki za środki unijne. Podkreślano, że tyle a tyle miejsc jest w tej sali koncertowej, tyle a tyle ma powierzchnia hali widowiskowej. Czekałem na informację o zużyciu betonu. Propaganda sukcesu pełną gębą. Epoka Gierka wróciła. Pierwsza moja myśl była taka, czy ja nie jestem czasem w ministerstwie budownictwa. W każdym bądź razie, obraz jaki wyłaniał się z tej prezentacji był jednoznaczny: kultura kwitnie a kultura to infrastruktura tak jak za Lenina, socjalizm to elektryfikacja. I nie zadawano sobie specjalnie trudu odpowiedzią na pytanie jak tę infrastrukturę napełnić treścią. Tę odpowiedź, miał dać „sławny” Kongres Kultury Polskiej we Wrocławiu z Zygmuntem Baumanem w roli głównej. Nie dał. Bo jakiej odpowiedzi może udzielić „płynna nowoczesność”, w której wszystkie wartości płyną? Uderzył mnie na tym spotkaniu w 2011 roku, język korporacyjny używany przez ludzi, którzy rzuceni zostali na odcinek kultury. Taki język używa lewica a przecież lewica to niby humanizm. Ten język zdradza pustkę duchową i samo zastosowanie go w kulturze jest oznaką jej straszliwej katastrofy. Ale trzymają się go jak tonący przysłowiowej deski, bo on uzasadnia ich istnienie, kieruje jak marionetkami. Niedawno będąc w II programie Polskiego Radia na dyskusji o sztuce, z przedstawicielem środowiska lewicowego, kolejnego piewcy wyzwolenia z opresji, od wszystkiego, zwróciłem uwagę, gdy rozmawialiśmy o ocenie współczesnego dzieła sztuki, że używa on słowa ewaluacja i że tej ewaluacji dokonują niekwestionowane autorytety lewicowe na Zachodzie. Swoje sądy podporządkowuje jakiejś radzie mędrców a sam posługuje się sloganami o wyzwoleniu ze wszystkiego, będąc zniewolony przez tych „mędrców”. Nie widzi tego. Słowo ewaluacja ma swoją „uczonością” wprawić w zakłopotanie interlokutora a wymienianie nazwisk autorytetów z Zachodu zawstydzić tego który ciągle jeszcze tkwi w polskim zaścianku. Ta strategia prowadzenia sporów skuteczna do niedawna na szczęście już nie działa. Polakom przestał wystarczać postkolonialny status, i to przebudzenie, w szczególności młodego pokolenia niesie wielką nadzieję na przyszłość.

Ewaluacją męczono kilka lat temu środowisko nauczycieli, mieli oni dokonywać bardziej wyrafinowanej oceny uczniów, bowiem skala ocen 2-5 stała się już niewystarczająca. A ewaluacja to tabelki, mnożniki, czynniki etc. Wszystko to ponoć po to, aby nie tylko w szkole, ale i na świecie było więcej humanizmu. Podejrzewam, że te językowe produkty to odprysk z języka ekonomii i prawa, języka który miał i ma uzasadniać wielkie przekręty ekonomiczne, totalną władzę ekonomii. Niby chodzi o więcej racjonalności i humanizmu, ale im więcej „naukowego” gadania tym robi się ciemniej. Nie ma w tym przypadku.

Zatem, to co działo się w Ministerstwie w ubiegły czwartek było jak powiew potężnej fali świeżego powietrza. Chciało się głośno westchnąć nareszcie! W Ministerstwie mówi się ludzkim głosem! Nie jest jeszcze za późno. Bo sam program, jak się wydaje, ma charakter nie tylko historyczny, choć dotyczy traumatycznej polskiej historii, ale jest wyzwaniem rzuconym właśnie tym środowiskom, które pod pozorem humanizmu implantują w kulturę prototalitarny genotyp. One nie przypadkowo zniekształcają obraz historii i nie przeszkadza im sformułowanie „polskie obozy koncentracyjne”. Ten genotyp niesie język korporacyjny pożeniony z poprawnością polityczną, który niszczy żywy, naturalny język jakim posługują się ludzie nie wysługujący się Nowemu Lewiatanowi. Znakomitej analizy tego języka dokonała swego czasu Agnieszka Kołakowska w książce „Wojna Kultur”. Widmo totalitaryzmu cały czas krąży po Europie. Już z tego powodu powołanie Ośrodka Badań nad Totalitaryzmami im. Witolda Pileckiego, to przedsięwzięcie godne najwyższego uznania. I nie jest też przypadkiem, że idea stworzenia tego Ośrodka wyszła od wiceminister kultury dr Magdy Gawin, niezwykle wnikliwej badaczki jednego z najbardziej antyludzkich, totalitarnych pomysłów a mianowicie eugeniki czyli planowej „naukowej” hodowli ludzi.

---

Polecamy kolejną ciekawą pozycję w naszej księgarni:„Siła złego. Niemcy, Polska, Rosja” - Romuald Szeremietiew.