W ostatnim numerze tygodnika „wSieci” ukazał się wywiad z byłą posłanką PO Lidią Staroń, która odeszła właśnie z tego ugrupowania. Opowiadała, że zdecydowała się na taki krok, gdy usłyszała od swych partyjnych przełożonych, że politycy tej formacji powinni „zostawiać sumienie za drzwiami”.

To wielce znamienne stwierdzenie, które dużo mówi nam o stylu funkcjonowania Platformy Obywatelskiej oraz formacji mentalnej i moralnej jej członków. Okazuje się, że posiadanie sumienia oraz słuchanie jego głosu jest czymś obciążającym dla polityków tego ugrupowania. Pożądanym ideałem jest więc człowiek bez sumienia, innymi słowy: ktoś pozbawiony skrupułów, kto gotów jest wyrzec się własnych poglądów, jeśli tak nakazuje linia partia.

Przez całe wieki w cywilizacji europejskiej oraz w kulturze polskiej dominował etos, w którym postępowanie zgodnie z własnym sumieniem – a więc wierność samemu sobie – były uznawane za godne najwyższej pochwały. Gdy próbowano podnieść z upadku Rzeczpospolitą, wtedy wołano o ludzi sumienia, bo tylko tacy zasługiwali na zaufanie.

Teraz sumienie okazuje się zbędnym balastem dla wielu polityków. Ważniejsza jest dyscyplina partyjna, interes grupowy, korzyść osobista. Mówi o tym bardzo konkretnie Lidia Staroń, która opowiada, jakie pasożytnicze grupy interesów są od lat faworyzowane przez obecną koalicję rządową kosztem zwykłych obywateli. Rzesze polityków w szeregach władzy widzą tę jawną nieuczciwość i rozkradanie państwa na potęgę, lecz przymykają na to oczy. Kto ma bowiem sumienie, musi je zostawić za drzwiami. Tako rzecze partia.