Prezydent Komorowski mówi nieprawdę relatywizując swoje zaangażowanie w sprawie euro. W rzeczywistości nawet na tle własnego obozu politycznego odznaczał się determinacją i gorliwością w tej sprawie.

Kilka miesięcy po objęciu urzędu zgłosił projekt zmiany konstytucji, który znosił ochronę waluty narodowej i monopol Narodowego Banku Polskiego na emisje pieniądza (druk nr 3598 z dn. 12.11.2010).

Co więcej Komorowski proponował uregulowanie w konstytucji 12 wprowadzenia NBP do „Europejskiego Systemu Banków Centralnych”.

Nawet kraje strefy euro nie wprowadzają tak daleko idących regulacji do swoich konstytucji. Uzasadnienie projektu nie pozostawiało żadnych wątpliwości. Prezydent stwierdzał, że zawiera on „propozycje zmian umożliwiających pełną realizację przez Polskę zobowiązań zaciągniętych w Traktacie akcesyjnym w zakresie uczestnictwa w Unii Gospodarczej i Walutowej i przyjęcia wspólnej waluty euro” (str. 2 uzasadnienia). Projekt nie przedstawiał żadnej analizy skutków przyjęcia euro.

Trudno zatem przyjąć jako wiarygodne ostatnie deklaracje prezydenta Komorowskiego, że chodzi jedynie o otwarcie dyskusji nad akcesem do strefy euro w nowym parlamencie. W przeciwieństwie do polityków gotowych poddawać ten projekt chłodnej analizie (Marek Belka) obecny prezydent działał z determinacją tak jakby chodziło nie o dyskusje lecz wdrożenie jedynie słusznej decyzji.