Andrzej Duda – prezydent Polski radykalnej zmiany

Sztab Bronisława Komorowskiego, dokonując kolejnego już restartu kampanii, próbuje narzucić nowy podział: na Polskę racjonalną – reprezentowaną przez obecną głowę państwa oraz na Polskę radykalną, reprezentowaną przez jego głównego kontrkandydata. To przejaw politycznej schizofrenii, bo z jednej strony Komorowski przedstawia siebie jako kandydata zgody, a z drugiej buduje nowe sztuczne podziały wśród społeczeństwa. Taki niespójny przekaz może teraz wykorzystać Andrzej Duda, który objeżdża Polskę z wizją aktywnej i niczym nieskrępowanej prezydentury.

Nie jestem do końca przekonany, czy Andrzejowi Dudzie potrzebne jest teraz podwyższanie temperatury sporu i większa polaryzacja z Bronisławem Komorowskim jak sugerował to kilka dni temu Marcin Fijołek. Linia podziału jest już i tak od lat dość wyraźnie zarysowana i teraz lepiej by było wykorzystać to, co wiąże się z pięcioma latami prezydentury Komorowskiego. A tych „dokonań” jest naprawdę sporo, od zgody na podwyższenie wieku emerytalnego, poprzez brak podejmowania dialogu społecznego, na kompromitowaniu Polski na arenie międzynarodowej kończąc.

PiS i Andrzej Duda w najmłodszym elektoracie, co pokazały wyniki wyborów europejskich i samorządowych, zapewnili już sobie pozycję lidera. I nie pomoże tu nawet sztucznie rozciągnięta na trzydziestolatków w ostatnim sondażu Millward Brown próba badania. Myślę, że ważne jest umiejętne dotarcie do „nieinternetowego” pokolenia 40-50-latków, którzy deklarują poparcie dla Komorowskiego, najczęściej z dwóch powodów: pierwszy – „bo tak” i drugi – „Komorowski zostawi wszystko po staremu i będzie dobrze jak jest”. Trzeba znaleźć sposób na dotarcie do tej grupy. A musi to być coś, co żywo do nich przemówi, nawet poprzez medialne bariery i słowotok politycznej konkurencji.

Bronisław Komorowski, abstrahując od jego uwikłania w tajemnicze relacje z dawnymi WSI, jest gwarantem utrzymania statusu quo w Polsce. Tym statusem quo jest przyzwolenie na wszechogarniającą korupcję, afery, słabą sytuację Polski na arenie międzynarodowej oraz zawłaszczanie Polski przez grupy polityczno-biznesowo-medialne pod patronatem Platformy Obywatelskiej i urzędującego prezydenta. Trzeba pamiętać, że ewentualna, druga kadencja Komorowskiego, będzie zwieńczeniem jego politycznej kariery. W związku z tym na niczym już mu nie będzie zależało, a jego rola sprowadzi się już tylko wyłącznie do funkcji czysto reprezentacyjnych. Ergo, Polska racjonalna Komorowskiego to Polska pogrążona w marazmie i nie wykorzystująca drzemiącego w niej potencjału.

PiS być może powinien iść do jesiennych wyborów z hasłem sanacji Polski, uzdrowienia kraju ze wszystkich patologii, jakie narosły w Polsce nie tylko przez ostatnie 8 lat, ale od 1989 roku. W związku z tym trzeba wybrać kilka sztandarowych reform, które staną się osią rządów zjednoczonej prawicy. Jedną z takich kluczowych reform może być na przykład reforma systemu emerytalnego. Podczas spotkania w Białymstoku, Andrzej Duda mówił, że jako prezydent RP będzie starał się być inicjatorem wielu ważnych projektów, w tym właśnie reformy emerytalnej. Przez ostatnie 26 lat nikt nie podjął się zbudowania sprawnego systemu ubezpieczeń społecznych, a to, czego dokonały ekipy Buzka i Tuska grożą dziś tym, że za kilkanaście lat może zabraknąć pieniędzy na wypłatę emerytur.

Może warto przejąć i wykorzystać narrację jaką próbuje narzucić sztab Komorowskiego – Andrzej Duda jako prezydent będzie przedstawicielem Polski radykalnej. Bo radykalny znaczy właśnie tyle, co dążący do zasadniczych zmian. Jak wielokrotnie zapewniał, nie będzie siedział pod żyrandolem, a sprawna współpraca prezydenta, rządu i parlamentu spowoduje, że w Polsce uda się szybciej i lepiej przeprowadzić szereg gruntownych, systemowych zmian.