„Pewnie ci, co nie jeździli i nie korzystali z pieniędzy podatników, gdzieś głęboko w duszy, uważali się za frajerów. Nikt otwarcie nie powiedział, że tego nie wolno robić. Więc wszyscy podeszli do tego według słynnej zasady Wilczka i Rakowskiego, że co nie zabronione, to dozwolone” – mówi w wywiadzie dla portalu wPolityce.pl Marcin Wolski, pisarz i satyryk.

wPolityce.pl: Tunezja, Birma, Mongolia, Pakistan, Tajlandia, Uganda. To tylko niektóre egzotyczne wycieczki jakie zafundowali sobie posłowie. Hofman, Halicki, Iwiński, Radziszewska i wielu innych - jak się okazuje - posiada na dodatek cudowny dar bilokacji. Byli jednocześnie na zagranicznej delegacji i sejmowym głosowaniu. Czy to oznacza, że wreszcie dołączyliśmy do Europy i mamy światowych posłów?

Marcin Wolski: Ja należę akurat do ludzi ciekawych świata. Tyle, że podróżuje za własne pieniądze. Te całe podróże posłów nie są dla mnie więc równoznaczne z światowością. To jest raczej taki post-peerelowski syndrom, że jeśli można brać, to trzeba. Po prostu. I takie przekonanie, że to co państwowe to darmowe. Pewnie ci, co nie jeździli i nie korzystali z pieniędzy podatników, gdzieś głęboko w duszy, uważali się za frajerów. Nikt otwarcie nie powiedział, że tego nie wolno robić. Więc wszyscy podeszli do tego według słynnej zasady Wilczka i Rakowskiego, że co nie zabronione to dozwolone. To narastało latami. Ponieważ raz się udało, drugi i trzeci, więc proceder trwał. Nie zdziwiłbym się zresztą, gdyby najwięcej czerpali z sejmowej kasy ci, którzy teraz wdziewają szaty katonów. Poza tym istniały moim zdaniem bardziej i mniej defraudanckie numery. Takim mniej defraudanckim numerem jest wykorzystanie mil nabitych w przewozach oficjalnych celem darmowych wycieczek dla całej rodziny. Sytuacja jest o tyle absurdalna, że może się okazać, pod koniec kontroli Sikorskiego, że mamy pusty sejm.

No właśnie. Może się czepiamy? Może nasi posłowie powinni się dokształcać i zdobywać wiedzę na temat demokracji na Jamajce. I rozwijać współpracę z parlamentarzystami na Filipinach..

Nie widzę absolutnie żadnego powodu, by posłowie spotykali się akurat na Bahamach, by rozmawiać o sytuacji na Ukrainie. W ogóle nie powinni się spotykać poza Warszawą czy Brukselą, bo od tego są telekonferencje i wideo-łączę. Ale to jeszcze nie jest przestępstwem. To jest marnotrawstwo publicznych pieniędzy. Zupełnie inną sprawą jest takie dorabianie – w stylu peerelowskim - posłów na zagranicznych wyjazdach służbowych. Zaniżanie klasy w samolocie, zgłoszenie podróży samochodem, a potem lecenie samolotem, o wiele taniej. A różnica wędruje do kieszeni. Bezkarność powodowała, że coś co było na początku malutkim szwindelkiem urosło do pokaźnych rozmiarów.

Czyli wyjazdy posłów za karę już tylko do Grójca, Koziej Wólki i Ostrołęki?

Nie. Niech jadą na te Filipiny. Ale wówczas, gdy jest to uzasadnione. Choćby gdy odbywają się tam wybory i nasi posłowie maja je monitorować. Szczególnie jeśli mamy co do uczciwości tych wyborów poważne zastrzeżenia. Natomiast niech na litość Boską nie jadą tam na zarobek!

Rozmawiała Aleksandra Rybińska