Można oczywiście zastanawiać się, o co chodziło Radosławowi Sikorskiemu, gdy udzielał wywiadu portalowi politico.com. Stawiam na opcję, że o nic mu nie chodziło, bo działał – nazwijmy to tak – spontanicznie i niedostatecznie się kontrolował. Gdyby ciągle był ministrem, należałoby domagać się jego natychmiastowej dymisji. Już nim nie jest, ale zarówno obraz polskiej polityki zagranicznej, jaki przedstawia, jest przygnębiający, jak i stawia przed przyszłą naszą polityką zagraniczną dodatkowe trudności.

Co do pierwszego, jeśli było tak, jak powiedział Sikorski (jego dementi nie brzmi wiarygodnie), to znaczy, że nasza polityka wobec Rosji przez kilka lat po owym spotkaniu z lutego 2008 była niewytłumaczalnie naiwna. Biorę poprawkę na to, że była ona nie aż tak pro-rosyjska, jak pro-rosyjskie były gesty i słowa naszych liderów. Ale i tak tej naiwności było o wiele za dużo (np. w sprawie katastrofy smoleńskiej). Obecne tłumaczenie Sikorskiego, że przecież i tak (bez domniemanych słów Putina proponujących Polsce rozbiór Ukrainy) intencje Rosji były jasne, to ucieczka. Czym innym jest wiedzieć o ogólnej nieprzychylności Kremla wobec Ukrainy, czym innym usłyszeć to, co Tusk miał od Putina usłyszeć. Polska była wobec tego zadziwiająco ufna w dobrą wiarę Rosji.

Co do drugiego, zachowanie Sikorskiego ma taki skutek, że skompromitował się największy (czy jeden z największych) w Europie jastrzębi antyrosyjskich. A więc skompromitowała się Polska jako partner nieobliczalny. Nie poprawi to naszej, i tak już niekomfortowej, pozycji w europejskiej rozgrywce z Rosją.

——————————————————————————————————

Uwaga!

Super oferta dla czytelników tygodnika w Sieci! Zamów prenumeratę naszego pisma a oszczędzisz nie tylko czas, ale i pieniądze! Tylko dla prenumeratorów ceny niższe niż w kiosku nawet do 40%!

Więcej informacji o warunkach prenumeraty na http://www.wsieci.pl/e-wydanie.html