W wieku 95 lat w Krakowie zmarła Józefa Hennelowa – wieloletnia publicystka, felietonistka i do 2008 roku zastępczyni redaktora naczelnego „Tygodnika Powszechnego”, b. posłanka na Sejm. Informację o jej śmierci potwierdził PAP redaktor naczelny pisma Piotr Mucharski.

Pani Józefo, droga Ziuto, dziękujemy za kawał życia włożony w „Tygodnik”, za teksty, za tak wysoko postawioną poprzeczkę etosowi dziennikarskiemu, za dyskretne i życzliwe towarzyszenie

— tymi słowami zamieszczonymi na stronie internetowej zespół redakcyjny żegna Józefę Hennelową, która niemal dwie trzecie życia związała z „Tygodnikiem Powszechnym”.

Zaczęła pracować w piśmie w maju 1948 r. Była kolejno: adiustatorką i korektorką, dziennikarką, sekretarzem redakcji i zastępcą redaktora naczelnego - z tej funkcji zrezygnowała w 2008 r.

Od 1982 r. do 2012 r. w „TP” ukazywały się jej felietony, publikowane w cyklach: „Widziane z domu”, „Z domu i nie tylko”, „Votum separatum”, „Na marginesie”, „Listy do redakcji”. Potem pisała komentarze „Tu i teraz” zamieszczane na internetowej stronie klubów „TP” oraz dziennikowe zapiski „Coraz bliżej albo coraz mniej” w miesięczniku „Znak”.

Przez dwie kadencje w latach 1989-93 zasiadała w Sejmie, najpierw jako członek Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”, a potem Unii Demokratycznej, której była członkiem założycielem.

Czytelników i nas, młodszych redaktorów, uczyła odpowiedzialności za słowo, dystansu wobec patosu, zainteresowania pozornymi drobiazgami codzienności, za którymi zawsze stała wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka. Zdarzało się, że ceną za tę empatię były małostkowe ataki w mediach prawicowych

— napisano na stronie internetowej „Tygodnika Powszechnego”, przypominając wywiad z Józefą Hennelową, przeprowadzony w 2015 roku.

Bardzo podziwiam fizyków, np. księdza Michała Hellera, dla którego właśnie matematyka jest drogą do odkrywania Pana Boga. On dociera bliżej Pana Boga. Nie można odpowiedzieć sobie niczego na tak wiele pytań, zanim się znajdziemy po tamtej stronie. Nie wiem, jaki rodzaj zawierzenia będzie ratunkiem na ostatni moment. Teraz się nad tym ciągle zastanawiam

— mówiła w tej rozmowie Hennelowa.

Podczas spotkania w 2015 roku z okazji 90. urodzin Józefy Hennelowej w Klubie Inteligencji Katolickiej, prezes wydawnictwa Znak Henryk Woźniakowski mówił, że właśnie dzięki niej „Tygodnik Powszechny”, wydawnictwo i miesięcznik „Znak”, KIK oraz kluby Tygodnika starają się „wciąż pełnić misję i tworzyć forum rzetelnej dyskusji” i być „żywą częścią Kościoła”.

Sama jubilatka podczas dyskusji o mediach mówiła wówczas, że dziennikarze powinni mieć poczucie, że „słowo jest sprawą ważną, precyzyjną i istotną”.

Właśnie w słowie kryje się wyzwanie i odpowiedzialność

— powiedziała.

Chronienie się przed spadkiem odpowiedzialności za słowo jest absolutnie kwestią życia i śmierci tego zawodu

— podkreśliła.

Józefa Hennelowa urodziła się 1 kwietnia 1925 r. w Wilnie. Podczas II wojny światowej brała udział w tajnym nauczaniu, należała do tajnej Organizacji Harcerek - żeńskiej części Szarych Szeregów. Była absolwentką Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W latach 1954-56 (gdy wydawanie „TP” przejęło Stowarzyszenie PAX) pracowała w Instytucie Fizyki Jądrowej, a potem w krakowskim oddziale Ossolineum.

Od 1956 r. należała do Klubu Inteligencji Katolickiej w Krakowie. Działała w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich. Należała do Amnesty International (1990-1996), Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (straciła członkostwo w 2008 r. z powodu niezłożenia oświadczenia lustracyjnego), Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” (1990-1996), Unii Demokratycznej (1990-1994), Unii Wolności (1994-1999).

Jest autorką: szkicu biograficznego o Juliuszu Osterwie (wspólnie z Jerzym Szaniawskim) oraz książek: „Kim jest dla mnie Jezus Chrystus”, „…i nachylił się dzień” (omówienie ankiety „TP” i Znaku), „Powołanie i przygoda: rodzice i wychowawcy o sobie” (omówienie ankiety „TP”), „Obecność”, „Nasze sprawy rodzinne” (z Markiem Skwarnickim, 1990), „Votum separatum: publicystyka 1982-1999” (2001), „Bo jestem z Wilna” (wywiad-rzeka Romana Graczyka z Józefą Hennelową, 2001), „Niedowiarstwo moje. Refleksje religijne” (2002), „Otwarty, bo powszechny. O kościele, który może boleć” (2012).

Została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Honorową Województwa Małopolskiego – Krzyżem Małopolski oraz Orderem Świętego Grzegorza Wielkiego - odznaczeniem papieskim przyznawanym za szczególne zasługi dla Kościoła.

as/PAP