Po pierwsze: TVP na „cito”.

Z bagna, w którym ugrzęzła Telewizja Polska sama nie wylezie. Zmiany muszą być zrobione na „cito”, począwszy od góry.

Prezes: powinien być jeden. Właśnie rozpoczęty konkurs na dwóch wice to strata pieniędzy i po raz kolejny wciskanie kitu, że politycznie ukształtowana Rada Nadzorcza TVP jest w stanie dokonać obiektywnie wyboru najlepszych. Zgłosiło się 12-stu. Ani oni gniewni, ani kompetentni. I zupełnie niepotrzebni. Zastępcy prezesa to rozmywanie odpowiedzialności. Wzajemna kontrola po to, by  pieczę miały mniej więcej po równo PO-SLD-PSL. Tak było. Po długich targach wybierano zawsze usłużne miernoty. Ostatnio Zalewski miał na biurku telefon zielony, Piwowar – czerwony, a Braun trzy gorące linie do Dworaka, Komorowskiego i Tuska. Prezesi nie mieli armii – ani dziennikarzy zasługujących na to miano, ani redakcji, bo rozwiązano je choć to naturalne miejsce tworzenia programów. Otwarto antenę dla produkcji zewnętrznej. Miała być tańsza, a okazała się droższa. Miała być lepsza, ale osiadła jak „Doda na lodzie”.

Wybór jest ryzykowny. Ale zawsze wybrańca można odwołać. Najgorzej gdy brak decyzji, gdy traci się czas i naraża na stresy ludzi. Roboczy naród chce robić programy. Jaki jest koń każdy widzi. Czy reporter-redaktor-reżyser potrafi, widać po jego dziele. Na dobrą sprawę można by się obyć bez tabunów zarządzających, zamawiających, wybierających i cenzurujących. Życie dookoła aż kipi. Tematów nie brakuje. Byle nie szkodzić. Dlatego na czele tej instytucji numer 1 wśród mediów trzeba postawić osobę kompetentną twórczo, uczciwą i odważną.

Wybraliśmy Prezydenta i głęboko wierzę, że się sprawdzi i powtórzy się jego wybór za 5 lat. Mamy premiera, Panią Premier. Rząd idzie jak burza. Teraz ktoś to wszystko musi sprawnie i prawdziwie pokazywać. Trzeba otworzyć studia i wpuścić ludzi. Nie kombinować dobierając widownię według lisiego kryterium. Należy wysłać reporterów i ukazać Polskę. To duży kraj i ma wielu mądrych ludzi – w Kłaju i Biłgoraju, w Olsztynie i Szczecinie, na Śląsku, Kujawach i Wolinie, we Wrocławiu, Krakowie i Białymstoku. Wszędzie – jak kraj długi i szeroki. W dodatku jeszcze niedawno prawie 40 milionowy. Na razie kraśkowe Wiadomości są robione tak jakby chciano odwalić zadanie jak najkrócej.

Ryba psuje się od łba. Chyba, że go w ogóle nie ma. Niedawno z okna autobusu widziałem grzecznie czekającego na przystanku Pana Brauna. Kierowcę zabrano, prezes spieszony. Niech zabierze jeszcze swoich pomocników, którzy mu pomogli w psuciu telewizji. Szkoda, że nie może także wziąć swojego następcy. Sio – jak mówił wycofany również z obiegu Pan Pawlak.

Telewizją winien pokierować mądry dziennikarz, pisarz lub reżyser. Tak już bywało. To nieprawda, że gnijącej i trzęsącej się ze strachu firmy nie można naprawić szybko. Można. Właśnie dlatego, że jest tak źle – efekt poprawy można uzyskać szybko. Zacząć trzeba od 19:30. To codzienna „msza”, którą przywiązani do tradycji Polacy łykają codziennie w ilości kilku milionów osób. I dlatego jest ważne by w ciągu 30 minut, ale nie mniej, przedstawiono wszystko co istotne. Tymczasem pchają w lufcik swoje niewiarygodne już gęby, ptasie móżdżki klepią standuperowe komunikaty. Nie gadać! Pokazywać. To telewizja, a nie radio. I trzymać się podstawowych standardów – nie wymagającej nawet kodyfikacji etyki, już nie tylko dziennikarskiej ale człowieczej. To abc jest wszystkim znane. Chodzi o to, by było stosowane. Manipulację i stosowanie każdy widzi, bo wszyscy już jesteśmy telewizyjnie wyszkoleni. Politycy jednak wiedzą, że bezczelne wciskanie kitu jednak się opłaca. Ci, którzy do tego byli używani powinni odejść.

Rozejrzyjmy się, pomyślmy i postawmy na Woronicza osobę, która da szansę pracować robić programy prawdziwe i uczciwe. Do oceny wcale nie trzeba biurokratycznych medioznawców. Fałsz zgrzyta, kłamstwo widać gołym okiem.