Tylko 27 posłów nowej kadencji nie zakończyło ślubowania dodaniem do jego roty słów „tak mi dopomóż Bóg”. Ta informacja dobrze wpasowuje się w ogólny obraz zwycięstwa PiS, czyli prawicy, i dlatego ma szanse zginąć w newsowym morzu.

Chyba niesłusznie, bo warto przeanalizować ten rekord w kontekście poprzednich inauguracji. Otóż w 2011 roku religijnej formuły nie dodało 75 posłów. W 2007 wprawdzie tylko 50, za to w 2005 – aż 126. A wcześniej z inauguracji na inaugurację (jeśli oczywiście analizujemy, cofając się w czasie) liczba posłów mówiących „tak mi dopomóż Bóg” malała. W 2001 roku była to już trochę mniej niż połowa składu Izby. W Sejmach lat 90 przewaga ślubujących bez formuły religijnej była widoczna.

Innymi słowy – liczba posłów ślubujących „tak mi dopomóż Bóg” rośnie niemal stabilnie od głębokich lat 90. Przy czym jest to tylko w ograniczonym stopniu związane ze zwycięstwami i klęskami prawicy. Trend jest do pewnego stopnia od nich niezależny. Nie oznacza on oczywiście, aby parlamentarzyści stawali się coraz bardziej głęboko przeżywającymi swoją wiarę chrześcijanami. Często wypowiedzenie słów „tak mi dopomóż Bóg” w ogóle nie jest związane z wiarą w Boga. Jest jednak aktem uznania polskiej tradycji. Deklaracją niechęci do jej zwalczania; braku intencji walki z Kościołem. Ogólnie – wpisania się w jakimś łagodnym wymiarze w polski, łagodny tradycjonalizm.

Warto by dostrzegli ten fakt liczni (teraz już mniej liczni, ale pewnie tylko chwilowo….) na prawicy integralni pesymiści, których zdaniem wszystko jest stracone, a patrząc w przyszłość Polski, można dostrzec wyłącznie groźny cień zapaterystowskiego terroru…

---

„Między polityką a religią” - Michał Wojciechowicz. Książka do kupienia „wSklepiku.pl”.