Dobiesław Gała – artysta rzeźbiarz, doktor sztuki, adiunkt na Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, obecnie Prodziekan na Wydziale Rzeźby. Urodzony w 1975 r. w Ostrowcu Świętokrzyskim. W 2000 r. ukończył Studia na Wydziale Rzeźby Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, dyplom w pracowni prof. Mariana Koniecznego. Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany m.in. stypendium Akademii Sztuk Pięknych w Norymberdze, gdzie pracował pod kierunkiem słynnego Tima Scotta. Stypendysta Ministra Kultury Rzeczypospolitej Polskiej. Laureat i zdobywca Grand Prix X Triennale Polskiego Rysunku Współczesnego oraz wielu prestiżowych nagród za twórczość artystyczną. Swoje prace prezentował na ponad siedemdziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych. Ten rok będzie należał do niego. Wystawy indywidualne, zbiorowe, prace wzbogacające prywatne kolekcje oraz nabywane z myślą o estetycznym dopełnieniu przestrzeni to obecnie centrum jego uwagi. Rozmawiamy z nim na kilka dni przed inauguracją wystawy „Bieguny niedostępności” w krakowskim Międzynarodowym Centrum Kultury.

Swoją najnowszą wystawę nazwałeś „Bieguny Niedostępności”. Czym one są dla Ciebie, skąd czerpałeś inspirację i dokąd one prowadzą odbiorcę?

Bieguny niedostępności to wyliczone matematycznie, realne miejsca na ziemi. Określenie powstało przeszło sto lat temu, w 1920 r. Jego autor Vilhjalmur Stefansson stworzył je dla odróżnienia bieguna północnego od najtrudniej osiągalnego punktu w Arktyce, a następnie definicja została rozszerzona o inne obszary. Bezpośrednią inspiracją do realizacji cyklu moich kompozycji jest słynna Strefa 51 - amerykańska baza wojskowa służąca do testów nowych rozwiązań technicznych, która obrosła w liczne teorie spiskowe związane z UFO. Najprawdopodobniej prowadzone są tam testy nowych typów broni i statków powietrznych, nie jest może miejscem najbardziej oddalonym od wody czy lądu, ale zapewne jest odległa, strzeżona i niedostępna. Cykle, które prezentuję w Międzynarodowym Centrum Kultury pod wspólnym tytułem „Bieguny Niedostępności” to wizualizacje odległych, często tajnych obszarów, gdzie miały miejsce niewyjaśnione zjawiska, incydenty lub przeprowadzane są eksperymenty, które mają fatalny wpływ na okoliczną faunę i florę. Są to próby zilustrowania najbardziej niedostępnych miejsc na ziemi, gdzie zachodzą zagadkowe zjawiska, tajemnicze ślady zdarzeń, a ich konsekwencją są zmiany struktury materii. Ale również toksyczna działalność człowieka, który eksperymentując w odległych miejscach naszej planety deformuje przyrodę. Prace mają również wymiar metafizyczny. Opowiadają o człowieku jako fizycznym bycie, który pozostawia w  świadomości swojego otoczenia trwały ślad pozazmysłowy. Ten ślad jest rodzajem deformacji struktury przestrzeni, współistnieniem w czasie, wpływaniem na przyszłość. Z upływem czasu ślad zanika, zarasta materią i biegiem życia kolejnych istnień. W swoich pracach nie przedstawiam konkretnych działań, obiektów czy maszyn, które spowodowały te ślady. Koncentruję się na sytuacji już po, na pozostawionych znakach, odbiciach. Próbuje przewidywać proces zmian określonego miejsca. Istotnym czynnikiem jest czas, który pozwala siłom natury na ponowne zaanektowanie zniszczonego miejsca i przekształcenie go w inną strukturę. Podczas odbioru moich prac proponuję przełączyć percepcję na kontemplację z góry. Te prace nie są pejzażami, w których należy szukać horyzontu. Perspektywa, niczym spojrzenie z lotu ptaka, pozwala dotknąć makro i mikrokosmosu, które kryją się w trójwymiarowych formach.

A jak nazwałbyś swój styl?

To jest skoncentrowanie wszystkich różnorodnych doświadczeń. To co teraz robię to rysunki strukturalne. Połączona w całość płaskorzeźba z rysunkiem i malarstwem. Wykorzystuję różne media: ołówek, grafit, węgiel, farbę, pigmenty. Zapraszam od 24 lutego na przegląd moich prac do krakowskiego Międzynarodowego Centrum Kultury. Tam będzie można zobaczyć połączenie struktur i dotknąć intrygujących biegunów niedostępności. Zapraszam także na www.dobieslawgala.com, gdzie pojawią się informacje o planowanych niebawem kolejnych wystawach.