Państwowy Instytut Sztuki Filmowej finansował kontrowersyjny film Smarzowskiego? To nieprawda! Jak wynika z oświadczenia instytucji, produkcja nie uzyskała pozytywnej rekomendacji komisji eksperckiej PISF.

CZYTAJ RÓWNIEŻ: „Wesele” Smarzowskiego: brudni Polacy zabijają Żydów, Niemcy rozmawiają o Wagnerze, a świnia gwałci polskiego nazistę

Okazuje się, że Instytut nie finansował filmu „Wesele 2” w reżyserii Wojciecha Smarzowskiego. Powodem braku wsparcia finansowego produkcji była kwestia „niezgodnego z prawdą historyczną” przedstawienia stosunków polsko-żydowskich.

Informacja PISF

Z uwagi na brak rekomendacji komisji eksperckiej PISF, Dyrektor PISF Radosław Śmigulski podjął decyzję o braku dofinansowania dla filmu „Wesele 2” w reż. Wojciecha Smarzowskiego z Programów Operacyjnych Instytutu.

Komisja PISF w swojej negatywnej opinii argumentowała, iż projekt budził zastrzeżenia większości jej członków. Za tym, aby nie przyznawać dotacji dla produkcji Wojciecha Smarzowskiego przemawiało: „…niezwykle trudny i wrażliwy dla obu stron temat filmu dotyczący stosunków polsko- żydowskich”, który „został w projekcie „Wesele 2” przedstawiony niezwykle drastycznie, brutalnie, a także miejscami niezgodnie z prawdą historyczną”. Konsultacja historyczna scenariusza potwierdziła zastrzeżenia komisji. Ponadto, jak stwierdziła komisja, „Zastosowany zabieg dramaturgiczny polegający na połączeniu warstwy współczesnej filmu ze wspomnieniami jednego z bohaterów z lat 1938-41 pogłębia jeszcze miejscami drastyczność opowieści (…)” oraz „Trudno nam zgodzić się ze słowami reżysera zawartymi w eksplikacji, że nie potrafimy zmierzyć się z ciężarem win i odpowiedzialności i z tym, że „Wesele 2” ma w tym pomóc”.

Dodatkowo zgodnie z opinią dyrektora Śmigulskiego, przedstawienie przedwojennej społeczności żydowskiej w Polsce jako forpoczty bolszewickich oprawców, piewców totalitaryzmu komunistycznego, to przedstawienie prymitywnego schematu, nakreślającego, fałszywą tezę, że każdy Żyd w tamtych czasach w Polsce to komunista, jest formą dyskursu historycznego na poziomie publikacji antysemity Leszka Bubla. W scenariuszu filmu, trudne, wielowiekowe relacje polsko-żydowskie i tradycja wspólnej koegzystencji, zostały zilustrowane tak, aby potęgować wzajemne uprzedzenia. Budowanie wizerunku narodów w oparciu o ekstremistyczną postawę marginesu społecznego wskazując ją jako cechę całości wspólnoty jest intelektualnie nieuczciwe.

Dlatego projekt nie zasługiwał w ocenie komisji i Dyrektora na wsparcie mecenatu Państwa.

Jednocześnie film otrzymał zwrot kosztów poniesionych na produkcję, zgodnie z automatycznym mechanizmem gospodarczym tzw. systemu zachęt, czyli w oparciu o ustawę o finansowym wspieraniu produkcji audiowizualnej. Środki pochodzą bezpośrednio z budżetu państwa, a ich otrzymanie warunkowane jest wyłącznie spełnieniem kryteriów formalnych (m.in. czas trwania oraz przekroczenie polskich kosztów kwalifikowalnych zdefiniowanych w tabeli, która znajduje się na stronie PISF.

mly/PISF