19 września na rynku literackim zadebiutowała kontynuacja „Hardej”, bestsellerowej powieści Elżbiety Cherezińskiej pt. „Królowa”. „Harda” znalazła się między innymi na liście bestsellerów empik.com oraz matras.pl. Spotkała się również z bardzo pozytywnym odbiorem czytelników i recenzentów. Zachęcamy do zapoznania się z fragmentem „Królowej”

Spotkanie autorskie Elżbiety Cherezińskiej odbędzie się w Pałacu Krasińskich, 27 września o godzinie 18:00 (plan Krasińskich 3/5).

ŚWIĘTOSŁAWA w sukni złotozielonej jak jej oczy stała obok syna Haralda przed ołtarzem kościoła w Viborgu. Biskup Odinkarr głosem mocnym niczym grzmot sprawował liturgię koronacyjną.

W dzień wyboru Haralda przyszedł do niej i powiedział wprost:

— Pani, twój mąż, Sven, był królem, ale nie życzył sobie obrzędu chrześcijańskiego namaszczenia władcy. Tym samym zostałaś go pozbawiona i ty. Chcesz to zmienić? Lud duński wielbi cię i uznaje za swoją królową, lecz wydajesz mi się kimś, kto pragnie więcej. Teraz, kiedy wróciłaś z wygnania, kiedy twój głos zaważył na decyzji możnych, jest najlepszy moment, by odprawić obrzęd zaniechany przez twego męża.

— Pragnę tego – powiedziała Odinkarrowi.

I stało się. Ona i Harald stoją teraz przed ołtarzem.

To Knut zwany jest Synem Królowej, ale moja prawdziwa koronacja jest przy boku Haralda. Boże, jesteś nieprzewidywalny w swych dziełach – pomyślała i w tej samej chwili piorun rozdarł niebiosa. Zawtórował mu daleki pomruk burzy.

— Sigrido Storrådo – zawołał gromko Odinkarr. – Królowo wdowo i matko nowego króla. Nasza chrześcijańska pani. Wolą Boga jest naznaczyć cię olejem świętym przeznaczonym tylko dla Jego wybrańców! Sigrido, oto dopełnia się obrzęd!

— Świętosławo – poprawiła go grzecznie. Ściągnął grube linie brwi.

— Sss… Szz… Sii… – spróbował.

— Świętosławo – podpowiedziała powoli.

Gruchnął kolejny piorun.

— Śśś… – Na czole Odinkarra sperlił się pot.

— Matko – szepnął Harald polubownie – on tego nie wymówi.

— Chcę być koronowana pod imieniem, które dostałam na chrzcie – uparła się.

— Ciesz się, biskupie, że nie przyszła z rysicą na smyczy – usłyszała z głębi kościoła głos Joruna.

Rozpętała się furia burzy. Grzmoty goniły się wokół świątyni.

— Santaslaue – podszepnął kleryk Odinkarrowi.

— Santa? – zdziwił się biskup, patrząc w jej dwubarwne oczy.

— Sventoslava – powiedział stojący za jej plecami Knut.

Odinkarr odetchnął i powiedział:

— Sventoslavo, namaszczam cię świętym olejem. Oto stajesz się wybranką Boga, z Jego woli królową Danii…

Zanurzył palec w naczyniu i przejechał nim po jej czole, jakby rył tam ognisty szlak.

— Amen – odpowiedziała. – Przyjmując sakrament, odrzucam siebie i staję się sługą sług. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

— Amen – zaśpiewali klerycy i burza umilkła.

Potem namaścił Haralda. Na jasną twarz jej syna wystąpiły rumieńce, gdy

Odinkarr zakrzyknął:

— Oto król Danii!

Ach, Svenie – pomyślała – szkoda, że go nie widzisz. Nasz pierworodny to piękny, rudy król.

Wyszli z kościoła w ceremonialnym orszaku wiedzionym przez Odinkarra. Królowa i król. Ona i jej syn. Za nimi Knut z Elfgifu i małym Svenem, potem wodzowie i możni.

Powietrze pachniało burzą, która odeszła. W słońcu skrzyły się grube krople wody, jak najszlachetniejsze klejnoty. Oddychała głęboko, ciesząc się tą chwilą.

Uddorm, który w Viborgu miał swą rodową siedzibę, wyprawił ucztę koronacyjną.

— Niech żyje królowa! – krzyczał u wrót dworu, aż czerwieniły się jego pulchne policzki. – Niech żyje król!

Jego służki roznosiły mięsiwo i miód. Spełnili z Haraldem toast ze srebrnych kielichów, a dopiero potem z okutego rogu Svena. Wtedy odezwał się Jorun.

—Na koronację Hardej przybył sam Thor! – Jego niebieskie oczy niemal lśniły. – Gdy Sven koronował się w Winchesterze, też lało jak wszyscy diabli.

—Jorunie! – zawołała do niego lekko. – Deszcz umilkł.

—Wiem – warknął i napił się. – Tak tylko wspominam. Odinkarr pił z umiarem, ale śmiał się tubalnie. Harald był szczęśliwy. Elfgifu radosna; najwyraźniej powrót do ojczyzny uśmiechał jej się bardziej niż pozostanie w Roskilde. Knut wydał jej się skupiony, jakby nad czymś myślał. Wodzowie skandowali:

—Sigrida Storråda! Harda Pani wróciła! I nastał król Harald! Skuli sposobił się do poematu, kiedy Knut wstał od stołu i przemówił:

— Matko, nie boję się walczyć o Anglię, ale przyznaję, że jestem niedoświadczony w tym, co robił ojciec. W układach, sojuszach i polityce…

—Powiem ci, młody książę, jakie zdanie miał król Sven – wyrwał się Jorun. – Mówił: „Z królowaniem jest jak z żoną. Zdobyć to jedno, ale cała sztuka utrzymać”.

Wszyscy jak jeden mąż spojrzeli na nią i po ułamku chwili ryknęli śmiechem. Ona też. Tylko Elfgifu zmarszczyła brwi.

—Matko – podjął Knut, gdy ludzie się uspokoili. – Popłyń ze mną do Anglii. Ja będę walczył, a ty pomóż mi w układach i sojuszach. Naucz mnie tej sztuki.

Nie spodziewała się tego. Nagle poczuła się jak koń śmignięty batem.

Zrozumiała, co to znaczy dostać wyzwanie. Zobaczyła wężowe oczy jarla Thorgilsa z Jelling, który się żachnął. I Elfgifu, która szarpała Knuta za rękaw, próbując odwieść od tej prośby.

Nie bój się, dziewczyno – pomyślała. – Nie odbiorę ci męża, tylko wesprę swego syna.

—Haraldzie? – spytała. – Co ty na to?

—Cóż powiedzieć? – Starszy się zaśmiał, a korona na jego rudych włosach lśniła. – Syn Królowej nie waha się użyć swej pozycji. Zgadzam się, choć ja też chętnie skorzystałbym z twej pomocy przy rozsądzaniu sporów między Uddormem z Viborga a Ragnem z Wysp. Pojęcia nie masz, matko, jacy na starość zrobili się małostkowi.

—Rozwiążę twój problem, mój panie! – wrzasnął Uddorm – Właśnie zdecydowałem, że płynę do Anglii z królową i Knutem!

—A ja stworzę ci nowy, Sigrido! – ryknął Ragn. – Dam łodzie, ludzi i swoją osobę pod twoje rozkazy! Będę się kłócił z grubasem na twoich oczach! Ha, ha!

—Moja rysica jest biegła w rozsądzaniu sporów na szczeblu jarlów. – Świętosława się uśmiechnęła. – Wystarczy spuścić ją ze smyczy.

—Chętnie popieszczę tę kotkę – jęknął Uddorm i napił się. Spojrzała na swych synów. Obaj byli zadowoleni.

—Dobrze, synu – odrzekła, kierując twarz do młodszego. – Twój brat dostał piękne, ojcowskie królestwo. Ja przywykłam do zmian tronów. Skoro mnie potrzebujesz, popłynę z tobą. Nie lubuję się w błyskotkach, ale powiadają, że angielskie srebro ma niezwykły urok. Popłynę z tobą, by to sprawdzić. By z tobą i wodzami dotknąć tego skarbu, dla którego walczył twój ojciec, ty sam i Olav Tryggvason, któregoście pokonali w bitwie trzech królów. Serce zabiło jej kompulsywnym, nierównym rytmem.

Postawiłeś przede mną wyzwanie, Knucie – pomyślała. – A ja postaram się je wypełnić.

KSIĄŻKA DO KUPIENIA TUTAJ!