"The Walking Dead" oczami katolickiego kapłana. " Zombie to tylko tło"

Kolejny sezon The Walking Dead w pełnym rozwoju. Jesteśmy świadkami mistrzowskiego przeniesienia komiksu na szklany ekran w taki sposób, aby fani komiksu zapałali rządzą oglądania serialu bez odkładania komiksu i poszukiwania sprzeczności czy tez identyczności w przekazie. Czy się udaje

Według mnie jak najbardziej. Częsta dwutorowość w prezentowaniu postaci i ich historii ubogaca percepcję tematu. Czy to serial o zombie? Nic bardziej mylnego. Zombie to tylko tło na którym dzieje się dramat ludzkiego życia wypełnionego wyborami mniej lub bardziej skrajnymi i kontrowersyjnymi. Współczesna analiza społeczeństwa i jego moralności? Czy też efektowne show dane spragnionemu krwi widzowi? Bynajmniej. Miłośnik krwawych rzeźi z martwymi z roli głównej szybko się zniechęci. Nie o to chodzi w The Walking Dead. Szukamy odpowiedzi kto jest bardziej martwy. Chodzące trupy czy też każdy inny bohater, potencjalny „walker”. Czy oby na pewno?

A może każdy ma juz w sobie nasienie śmierci? Może chodzi o to jak przeżyć własną śmierć? Wydaje się, że każdy bohater jest tego świadomy gdzieś w głębi swego jestestwa ale lęk jest tak ogromny, że paraliżuje prawdę. W każdym sezonie jesteśmy świadkami tego jak bohaterowie odkrywają, że nie jest ważne jak przeżyć ale jak dobrze przygotować się na śmierć. Na to co nieuniknione. Prawda ta jest skrycie ukrywana przez nich za parawanem zdolności do przeżycia.

Piaty odcinek 6 sezonu kończy się nawoływaniem pomocy w krótkofalówce trzymanej przez Darylla Dixona. Spekulacji nie ma końca. Statystycznie może to być głos Gllena. Czy jednak to nie Daryll jest tym nad którym zbierają się czarne chmury? Podzielam opinię Paula Tassi, który pisząc dla Forbes jest zaniepokojony losem i przyszłością Darylla. Jak wiemy z komiksu Negan zabija Gllena kijem do  baseballa. Tassi sugeruje, że ktoś musi od tego kija zginąć i może to być Daryll…

Daryll Dixon postać obecna praktycznie od samego początku historii. Pochodzi z rodziny patologicznej a więc ma wiele w sobie blokad na poziomie emocji. Doskonale to widać. Jest jednak bohaterem, który dzięki wspólnocie w której jest przeżywa swoistą terapię i zaczyna odczuwać swoje emocje. Zaczyna mieć kontakt z samym sobą. Odkrywa siebie. Kapitalna scena w ostatnim odcinku, kiedy to wraca z insuliną do tych, którzy jeszcze chwilę temu byli gotowi go zabić aby przeżyć. A Daryll? Jest gotowy umrzeć w imię wyższych wartości. Terapia dobiega końca? Takie można odnosić wrażenie. On i jego towarzyszka życia-kusza po mału przygotowują się na rozstanie. Czy w tym kontekście, wołanie o pomoc w słuchawce walkie-talkie nie jest jednocześnie zapowiedzią końcowego etapu terapii powrotu do prawdziwego „ja „ jakie przechodzi Daryll? Człowiek, który ciagle na uboczy ale jednak mający co raz bardziej wyraźny kontakt z sobą samym i gotowy do ryzykowania własnego życia dla innych. Chciałbym być „fałszywym prorokiem” bo bardzo lubię postać Darylla.

Dynamika filmu podpowiada mi jednak, że czas na rozstanie z bohaterem i jego kuszą. Pozostaje mieć nadzieję, że będzie to dojrzałe zakończenie terapii i finalnie śmierć zostanie pokonana. Bynajmniej nie tak jak tego oczekujemy ale całkowicie inaczej, bardziej metafizycznie i z kuszą w dłoni i z tym charakterystycznym uśmiechem na twarzy…

Br. Marcin Radomski

Autor

Wspólnie brońmy Polski i prawdy! www.wesprzyj.wpolityce.pl Wspólnie brońmy Polski i prawdy! www.wesprzyj.wpolityce.pl Wspólnie brońmy Polski i prawdy! www.wesprzyj.wpolityce.pl

Dotychczasowy system zamieszczania komentarzy na portalu został wyłączony.

Przeczytaj więcej

Dziękujemy za wszystkie dotychczasowe komentarze i dyskusje.

Zapraszamy do komentowania artykułów w mediach społecznościowych.