W kontekście ostatnich wydarzeń w Teatrze Polskim we Wrocławiu - gdzie przez całe tygodnie reżyser spektaklu „Śmierć i dziewczyna” zapowiadała „sięgnięcie po aktorów porno” - warto przywołać słowa Sebastiana Cichockiego, kuratora Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie z wywiadu dla „Gazety Wyborczej” (6 listopada 2015 roku):

Arkadiusz Gruszczyński: Zacznę naiwnie: czy instytucje sztuki i sama sztuka mogą naprawiać świat?

Sebastian Cichocki: Oczywiście, choć realizowany w ramach sztuki projekt emancypacyjny przeszedł wiele prób. Ułożyło się to nieco inaczej, niż przypuszczaliśmy.

Dlaczego?

Aktorzy chcieli iść na wojnę.

Z kim?

Z polskim społeczeństwem. Ludzie sztuki przez dużą część lat 90. chcieli nim potrząsnąć, a raczej tą częścią społeczeństwa, którą uznali za reakcyjną. Taka jest powinność artysty: upominać, prowokować, uwierać. Sztuka po 1989 r. nieraz więc sprzyjała polaryzacji postaw, antagonizmom. Jednocześnie pracownicy instytucji uczyli się, że muzea to miejsca, gdzie naprawdę negocjuje się rzeczywistość, wywiera na nią realny wpływ. Prawie każda licząca się instytucja w Polsce zaczęła realizować projekty dotyczące partycypacji, przestrzeni publicznej, wykluczonych etc. Artur Żmijewski, organizując biennale sztuki w Berlinie, powiedział, że muzea powinny przypominać raczej parlament niż salon. No i mamy parlament w muzeum.

Na tle tej wypowiedzi cała prowokacja z „porno w teatrze” wygląda zrozumiale. „Artyści” są wciąż na wojnie z polskim społeczeństwem.

CZYTAJ TAKŻE: Antoni Libera o skandalu z porno-spektaklem: „To wpisuje się w batalię atakowania rządu, który dopiero co objął władzę”

Prej