W ciągu ostatnich 25 lat na Wyspach dokonały się zasadnicze zmiany, i gdyby zobrazować to przykładami z tutejszego filmu, byłby to marsz od heritage cinema, stylowych adaptacji literackich do kina New Labour Party, lewicowych, niechlujnych, rozliczeniowych dram społecznych. Nie stało sie to od razu, na te przeobrażenia pracowało kilka dekad i dwa – trzy pokolenia. Lawina przemian, jakie dokonały się za sprawą Flower Power Generations, spowodowała przesunięcie na lewo myślenia o państwie, społeczeństwie i rodzinie, usuwanie religii, zwłaszcza denominacji chrześcijańskich z przestrzeni publicznej, znajdowanie innych wyznaczników tożsamościowych niż narodowe oraz zmianę myślenia kategoriami państwowymi na globalne. Pożegnanie z konserwatyzmem spod znaku Margaret Thatcher i powitanie „modern compassionate conservatism”, którego nie można pomylić z thatcheryzmem, ale z Trzecia Droga tony Blaira – i owszem. Pacyfizm jako nowa doktryna polityki zagranicznej oraz obowiązkowe serwituty na rzecz krajów Trzeciego Swiata jako miernik stopnia ucywilizowania kraju. Powolne, ale konsekwentne orientowanie się na business i handel globalny – dla Wielkiej Brytanii tym łatwiejszy, że do dziś zachowała kontakty ze światem, a zwłaszcza krajami byłego Imperium.

W tym czasie w Zjednoczonym Królestwie dokonała się tak radykalna rewolucja obyczajowa, że konserwatywne The Times czy Daily Telegraph nie mogą nadążyć z opisem zniszczeń i strat. A rząd Davida Camerona – ze skutkami wynaturzeń, które ta „modernizacja”, w istocie aplikowanie zasad political correctness, przyniosła. Takie nowe zjawiska jak rozbicie struktur rodziny, pajdokracja, nieletnie samotne matki, dzieci – mordercy, hooligan girls, konkubent – zabójca, współczesne niewolnictwo / dotyczy małych Afrykanów, ściąganych na Wyspy/, to skutki bezpośrednie lub efekty uboczne tego mechanizmu. Definicja moralności dawno przestała odwoływać się do Dekalogu, a zaczęła do „nowej biblii naszych czasów”, PP. Wynaturzenia polityki społecznej i socjalnej państwa - -i jako skutek uboczny – inwazja muzułmanów na kraj, inner cities, obłaskawianie przez nich polityki multi-culti, próby legalizacji szariatu jako równoprawnego systemu wymiaru sprawiedliwości. Współistnienie dwóch Wielkich Brytanii – „tax payers”, pracującej i płacącej podatki oraz kilkumilionowej grupy beneficjentów państwa opiekuńczego, „council estate residents”. Islamski terroryzm i napięcia między obywatelami Zjednoczonego Królestwa a imigrantami, muzułmanami a resztą mieszkańców. To najważniejsze tendencje ostatnich lat, przedmiot troski rządu i temat dyskusji społecznych.

„Britain is different!” – chwalił się niedawno Tony Blair, któremu niestety udało się zniszczyć „Old Post-Imperial Britain”, a nie udało stworzyć „Cool Britannii”. Ale prawda jest bardziej skomplikowana: post-imperialna Wielka Brytania jeszcze nie odeszła, a cool Britannia jeszcze nie przyszła. A ta, która przegląda się w witrynach sklepowych i ekranach telewizorów, jest skonfundowana, nie bardzo wie co robić, miota się między oczekiwaniami nowych czasów, a starymi potrzebami obywateli jak niezbędność kontynuacji, porządku społecznego i bezpieczeństwa. Wielka Brytania znalazła się na zakręcie – a w którą stronę pomaszeruje, dowiemy się za kilka lat.

I o tym wszystkim opowiada w swojej fascynującej – i często zaskakującej – książce Elżbieta Królikowska – Avis. Dziennikarka, pisarka, tłumaczka, która od 25 lat mieszka i pracuje w Londynie, najwyraźniej dobrze tam się czuje, ale – czy to nad Tamizą czy nad Wisłą – czuje, myśli i pisze  jak rasowa polska demokratka i konserwatystka. Oczywiście, gdyby polska demokracja i konserwatyzm istniały – których to rewitalizacji Elżbieta Królikowska-Avis, członek organizacji RUCH, a potem SOLIDARNOSCI poświęciła wiele tekstów, mnóstwo akcji społecznych oraz spory kawałek swojego życia.

Premiera książki „Róg Piccadilly i Nowego Światu” już 29 kwietnia w Empiku.