Bohaterowie słynnej książki i kulowego serialu „Kolumbowie” istnieli naprawdę. Walczyli w Powstaniu Warszawskim.

Roman Bratny napisał książkę „Kolumbowie. Rocznik 20.”, a reżyser Janusz Morgenstern nakręcił 5-odcinkowy serial „Kolumbowie”. Głównymi bohaterami byli Stanisław Skiernik ps. „Kolumb” (niedawno zmarły Jerzy Matałowski), Czarny Olo (Krzysztof Machowski), Jerzy (Władysław Kowalski), bracia bliźniacy Jerzy i Władysław Jagiełło (w tych rolach Jerzy Trela) oraz Zygmunt (Jan Englert).

Pierwowzorem postaci Zygmunta był Stanisław Janusz Sosabowski, ps. „Stasinek” (1917-2000), syn generała Stanisława Sosabowskiego, powstaniec oddziału Kedywu. W czasie walk stracił wzrok, tak samo jak jego filmowy odpowiednik.

Bliźniacy Jerzy i Władysław Jagiełło w rzeczywistości nie istnieli. Byli natomiast powstańcy o tym imionach i nazwisku. Podporucznik Jerzy Jagiełło (+21 l.) ps. „Florian” pochodził z Włodawy, był zastępcą dowódcy 2. kompanii „Rudy” batalionu Zośka. Poległ 14 sierpnia w rejonie ul. Przebieg. Po wojnie ekshumowany i przeniesiony na Wojskowe Powązki do Kwater Wojennych Batalionu „Zośka”. W serialu „Kolumbowie” powstańcy mówi na niego „Władysław”.

Władysław Jagiełło ps. „Wyrwa” (1919-87) pochodził natomiast z Edwardowa, walczył w pułku „Baszta” - batalion „Karpaty” - kompania K-2.

Podporucznik Krzysztof Sobieszczański ps. „Kolumb” podobnie jak jego książkowy bohater był kilkukrotnie ranny podczas Powstania. Należał do oddziału Dyspozycyjnego A („Kolegium A”), potem w zgrupowaniu „Radosław”, w pułku „Broda 53” - batalion „Zośka”. Ranny pierwszego sierpnia podczas ataku na magazyny przy ul. Stawki. Ponownie ranny podczas nocnego ataku 23/24 sierpnia; przebywał w szpitalu polowym „Pod Krzywą Latarnią” przy ul. Podwale 25, po przejściu kanałami do Śródmieścia od 4 września leczony w szpitalu polowym przy ul. Marszałkowskiej 79, przeniesiony do Szpitala Maltańskiego przy ul. Śniadeckich 17. Zmarł w 1950 roku w wieku 34 lat.

Pierwowzorem Stanisława Skiernika był jednak inny powstaniec. Stanisław Likiernik (ur. 25 czerwca 1923 roku w Garwolinie) ps. „Stach” – syn Tadeusza i Stanisławy, oficer Wojska Polskiego w stopniu podporucznika. Walczył w szeregach Zgrupowania „Radosław”, był kilkakrotnie ranny. Po wojnie, w 1946 roku wyjechał do Francji. Swoje wspomnienia dotyczące okupacji i Powstania Warszawskiego opublikował w książce „Diabelne szczęście czy palec Boży?”.

Niedawno Emil Marat i Michał Wójcik spisali także jego wspomnienia książce „Made in Poland”. Stanisław Likiernik kilka dni temu był gościem Anny Stempniak w audycji „Moje książki”. Odebrał także medal Żandarmerii Wojskowej.

Medale Żandarmerii Wojskowej dla powstańców. Jednym z nich pierwowzór „Kolumba”

MG