Trzeba być wariatem, by tańczyć, śpiewa klaskać; słowem: uwielbiać Pana Jezusa, gdy deszcz pada na głowę tak, jakby ktoś z góry wylewał go wiadrami. A takich „wariatów” gromadzi się od 2003 roku w każde Boże Ciało od kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy. Gdzie? W Rzeszowie, podczas koncertu Jednego Serca Jednego Ducha. Patrząc na jego uczestników, niejeden mógłby zapytać: jakiego „spirytusu” się napili, że tak im wesoło?

Na scenie roi się od znanych nazwisk z nurtu muzyki chrześcijańskiej, ale tu nikt nikogo nie zapowiada. Jedyną „gwiazdą” tego koncertu jest Jezus Chrystus. Tu zaciera się granica pomiędzy sceną a publicznością, bo wszyscy razem śpiewają na chwałę Tego, który pod postacią Chleba Eucharystycznego chodził w tym dniu naszymi ulicami.

Początki

Inicjatorem koncertu był Jan Budziaszek, perkusista Skaldów. W 1981 roku, w Meksyku, zobaczył w restauracji, jak kilka zespołów chodziło od stolika do stolika, a ludzie zamawiali swoje ulubione utwory. Nie po to, by posłuchać zespołu, lecz by sobie ten utwór zaśpiewać z jego akompaniamentem. – Zobaczyłem nieprawdopodobnie szczęśliwe twarze ludzi, którzy sami sobie śpiewają. Wtedy przyszła mi do głowy myśl, że człowiek może być naprawdę szczęśliwy tylko wtedy, gdy sam coś tworzy – opowiada Budziaszek. Tę myśl skojarzył ze zdaniem popularnym w środowisku jazzowym: „chcesz posłuchać dobrej muzyki, zagraj sobie sam”. Powtarzał także: – Objechałem kawał świata. Doszedłem do tego, że jedyne co ma sens, to chwalenie Pana Boga.

Z tych myśli „utkał” pomysł na koncert. Zaczął szukać współpracowników, którzy nie baliby się pomóc w realizacji „szalonego” pomysłu. Znalazł ich po latach w Rzeszowie. Dwóch księży: Mariusza Mika i Andrzeja Cyprysia. Znalazł także muzyków, którzy od początku stanowią podstawę orkiestry. Grupę New Life M, czyli pianistę Joachima Mencla, gitarzystę Roberta Cudzicha, basistę Marcina Pospieszalskiego i perkusistę Piotra Jankowskiego. Zespół, który wie, jak modlić się przy pomocy dźwięków.

Marcin jest także „mózgiem muzycznym” koncertu i autorem aranżacji utworów. Na scenie występuje także orkiestra złożona z muzyków Filharmonii Podkarpackiej i rzeszowskich szkół muzycznych (od kilku lat pod kierunkiem Huberta Kowalskiego) oraz chór, w skład którego wchodzą młodzi ludzie z Podkarpacia, a którym dynamicznie kieruje szczecinianka Tamara Przybysz z grupy Deus Meus.

Miejsce

Organizatorzy oglądali różne miejsca na koncert, m.in. stadiony Resovii i Stali. To nie było to. Zostało jedno, rezerwowe miejsce: Park Sybiraków. – Kiedy tam pojechaliśmy, zastaliśmy robotników, którzy kończyli asfaltować alejki. To było miejsce jakby przygotowane przez Opatrzność na ten koncert – uważa Budziaszek. Perkusista Skaldów, nikomu nic nie mówiąc, zostawił tam kilkanaście poświęconych medalików Niepokalanej, prosząc Matkę Bożą o błogosławieństwo. „Nie jest to mój pomysł, a zapożyczony od Matki Teresy z Kalkuty – napisał w „Dzienniczku perkusisty”. – Kiedy święta misjonarka chciała zagospodarować jakąś posesję dla swojego dzieła, zawsze zostawiała tam medaliki Niepokalanej z modlitwą”.

Jan Budziaszek jest przekonany, że to nie przypadek, iż koncert odbywa się właśnie w Rzeszowie. – Podkreślam to zawsze i wszędzie: tu jakby inni ludzie mieszkali – mówi. - Południowo-wschodnia Polska to nie Warszawa, Kraków czy Poznań, a nagle przyjeżdżają tu na koncert ludzie z Nowego Jorku, Los Angeles, Paryża, Moskwy czy Hamburga.

O terminie – dniu Bożego Ciała – zadecydowały przyziemne względy: akurat w tym dniu nie odbywają się żadne koncerty, tak więc wolny termin mieli zarówno muzycy, jak i firmy zajmujące się koncertową techniką. Świadomość, że wieczorne uwielbienie Chrystusa może być wspaniałym zwieńczeniem tego dnia, przyszła później.

Niedosyt

Koncert miał być jednorazowym wydarzeniem. I pewnie ta historia rozpoczęłaby się i zakończyła w 2003 roku, gdyby nie to, że – jak później napisał Budziaszek w „Dzienniczku perkusisty” – „urządzenia techniczne zakpiły z nas”.

Mimo problemów technicznych, koncert miał niesamowity duchowy klimat. „Widocznie Opatrzność chce nam dać jeszcze jedną szansę, żebyśmy nie spoczęli na laurach i nie myśleli, że jesteśmy tacy >>cacy<<. A więc głowa do góry, wszystko co najlepsze jest jeszcze przed nami” – zapisał Budziaszek w „Dzienniczku perkusisty”.

A później… było jeszcze trzynaście kolejnych edycji.

Dojrzewanie

Dziś koncert to dzieło dojrzałe. Od 2003 roku scena urosła – dosłownie i w przenośni. Musi pomieścić ok. 250 osób: chór, muzyków i solistów. Urósł też – do 48 m kw. – telebim, na którym są wyświetlane teksty piosenek. – Mamy wspaniałą technikę, ale nie po to, by się nią chwalić, lecz by pokazać, że „chrześcijańskie” nie oznacza byle jakie – tłumaczy ks. Andrzej Cypryś. Podniesieniu poziomu chóru dobrze przysłużyły się przesłuchania, mające na celu wyłonienie osób predysponowanych do śpiewania.

Jan Budziaszek zdaje sobie sprawę, że poziom artystyczny i duchowy muszą iść w parze. Służą temu m.in. stacjonarne, wielkopostne warsztatorekolekcje, podczas których uczestnicy mogą doświadczyć, jak łączą wspólna modlitwa i śpiew.

– Modlimy się przed każdym koncertem – podkreśla perkusista Skaldów. – Ale proszę także o przystąpienie do sakramentu pojednania, by osoby wchodzące na scenę były w stanie łaski uświęcającej. Wiem, że coraz więcej osób zaczyna zdawać sobie sprawę, jak to jest ważne.

Dalszy ciąg na następnej stronie