To jakieś horrendum, że w imię „rewizji historii” - która w istocie jest zwykłą bzdurą – szarga sę bohaterów. Przecież we wzorcach postaw z Powstania czy Żołnierzy Wyklętych nie chodzi o strategię i geopolitykę (o niej też warto z młodzieżą rozmawiać). To llekcja patriotyzmu i ofiarności. Umiłowania wolności

— mówi dr Piotr Gontarczyk w rozmowie z „Gazetą Polską”.

Historyk w zdecydowany sposób ocenia to, co z polską historią robi Piotr Zychowicz w swoich książkach.

W atakach na przywódców Powstania autor notorycznie uprawia demagogię i używa chwytów poniżej pasa. Epatuje czytelnika widokiem umierających dzieci. Ale taka była ta wojna: w czasie walki, w obozach czy bombardowaniach zginęły miliony cywilów

— tłumaczy.

I dodaje:

Funkcjonowaliśmy jakiś czas w tym samym środowisku i wiem, co Zychowicz myśli o sobie i o świecie. Tu każdy mający inne zdanie szybko może zostać nieukiem i głupkiem. A krytykowali go delikatnie i grzecznie, koledzy z własnej redakcji

— czytamy.

Wśród wielu przykładów na potwierdzenie swojej tezy, Gontarczyk przywołuje opinię Zychowicza o gen. Leopoldzie Okulickim.

Jego historia w „Obłędzie 44” zaczyna się od skoku do Polski w 1944 roku i ubolewań autora, ze mu się otworzył spadochron (s. 254). Schodząc na taki poziom, trzeba by wyrazić żal, że w dzieciństwie autor nie wypadł z wózka, dzięki czemu mamy przykrość obcowania z jego książkami… I to było o ostatnim dowódcy AK. Porażający poziom chamstwa

— nie kryje irytacji Gontarczyk.

Zdaniem historyka ciężko nawet mówić o wywołaniu ożywczej debaty wokół Powstania Warszawskiego.

Miażdżąca część historyków patrzy na ten kabaret z uśmiechem lub politowaniem. Wypowiadali się nieliczni, zwykle negatywnie

— mówi, pisząc na przykład, że prof. Dudek określił „Obłęd 44” mianem grafomanii.

Zdaniem Gontarczyka największym zagrożeniem zychowszczyzny jest jednak coś innego.

Zwracam uwagę na nową narzucaną wersję odpowiedzialności za zniszczenie miasta i śmierć kilkuset tysięcy obywateli. Do tej pory byli to Niemcy. A tu powoli winni stają się także Polacy, którzy w przypływie „obłędu” rozpoczęli głupie Powstanie. (…) Trudno o lepsze dowody. Trudno o lepsze prezenty dla niemieckiej i rosyjskiej propagandy

— przekonuje historyk.

Odpowiada też na sugestie Zychowicza, który zarzuca swoim oponentom stosowanie cenzury.

Nie chodzi o cenzurę, tylko o fundamenty. Każdy Polak walczący o wolność, nawet jak popełnia błędy, zasługuje na szacunek. I wygrani, i przegrani. Także ci, którzy – jak Romuald Traugutt – brali na siebie wielką odpowiedzialność, wiedząc, że można tylko przegrać

— stwierdza.

I dodaje:

Ze słów wydawcy Zychowicza wynika, że to operacja zamierzona. „Obłęd 44” miał wywołać skandal „przejechaniem się” po kolejnym polskim sacrum – Powstaniu Warszawskim. (…) Powstanie to polskie sacrum, którego trzeba bronić

— kończy Gontarczyk.

lw, „Gazeta Polska”