Ustawa z dnia 17 grudnia 2009 roku nowelizująca ustawę z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego wprowadziła instytucję najmu okazjonalnego lokalu. Tego typu umowy mogli zawierać wyłącznie właściciele będący osobami fizycznymi, nieprowadzący działalności gospodarczej w zakresie wynajmowania lokali. Umowy takie mogły być zawierane wyłącznie na czas oznaczony nie dłuższy niż 10 lat.

Umowa najmu okazjonalnego poddana jest szeregu rygorom, o których mowa w art. 19a – 19e tej ustawy. Wykładnia tych przepisów wykluczała zawieranie tego typu umów przez osoby prawne prowadzące działalność deweloperską oraz osoby prawne będące właścicielami lokali (np. dotyczyć do może banków komercyjnych, które skutecznie przeprowadziły egzekucję z nieruchomości lokalowej stanowiącej własność dłużnika). W takiej sytuacji bank musiał przejętą nieruchomość po prostu sprzedać na wolnym rynku. Nie mógł bowiem jej wynajmować na podstawie umowy najmu okazjonalnego lokalu.

Sytuacja uległa zmianie po wejściu w życie ustawy z dnia 27 września 2013 r. o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi. Mianowicie, art. 29 tej ustawy rozszerzył możliwość zawierania tego typu umów przez deweloperów, a także inne osoby prawne, w tym banki komercyjne. Po wejściu w życie ustawy o odwróconym kredycie hipotecznym banki komercyjne, które staną się właścicielami lokali mieszkalnych nie będą musiały ich sprzedawać, a będą mogły je wynajmować po cenach wolnorynkowych również spadkobiercom ich byłych właścicieli.

O tych konsekwencjach milczy ustawa o odwróconym kredycie hipotecznym, która niebawem wejdzie w życie.

Powstaje pytanie, dlaczego przepisy przekreślające „istotę najmu okazjonalnego” znalazły się w ustawie o „MDM’, a nie w ustawie o ochronie lokatorów, czy ustawie o odwróconym kredycie hipotecznym? Nie jest to chyba przypadek.