Ile złota znalazła ABW u Marcina P., jego żony Katarzyny Plichty (prokuratura nie ma do niej zarzutów, więc media walą po nazwisku), w siedzibie spółki i w innych kilkunastu miejscach, a ile platyny? Nota bene choć znalezionego złota nie wystarczy na pokrycie zobowiązań Amber Gold i tak odkryto go dużo więcej niż nasi sportowcy przywieźli z Londynu. Czy P. wywoził złoto do Niemiec samolotami OLT Express? Z jakimi biznesmenami a może i gangsterami miał związki? W co (a może w kogo) właściwie inwestował?

Cała afera jest dowodem dramatycznej słabości polskiego państwa. Tę słabość widzą nawet ci, którzy do tej pory byli na nią ślepi, którzy mówili, że organizując 96 pogrzebów ofiar tragedii smoleńskiej Rzeczpospolita zdała egzamin. Teraz przejrzeli.  Czyżby  pożałowali, że ulokowali w Amber Gold własne nadzieje?

W końcu prokuratura postawiła Marcinowi P. kilka zarzutów. Mniej niż miał na koncie wyroków w zawieszeniu. Jak do tego doszło, że kolejne sądy wydawały te kuriozalne orzeczenia? Czy faktycznie zawinił jeden kurator, który przed laty miał skłamać, ze P. zwraca pieniądze poszkodowanym? Jak to się stało, że skazanego tyloma prawomocnymi wyrokami rejestrowano jako członka zarządów i rad nadzorczych? Przecież normalny człowiek zajmujący się biznesem co i rusz musi przedstawiać zaświadczenia o niekaralności z centralnego rejestru skazanych.

Producent filmu o Wałęsie po burzy medialnej zrezygnował z dotacji od Amber Gold. W związku z powyższym nie wiadomo, kiedy odbędzie się premiera, a nawet czy film w ogóle powstanie. Były przewodniczący Solidarności tak się rozpędził, że stwierdził, iż nie ma nic wspólnego nie tylko „z tą firmą ale też z Wajdą”.

Marcin P. finansował nie tylko filmowego „Wałęsę” ale też Gryzeldę i Filipa. Dwa gibony z oliwskiego ZOO. Jednym słowem - małpiarnię.

Po sprawie plącze się syn Donalda Tuska – Michał. Weekendowy „Fakt” wali na pierwszej stronie: „Premier ukrył prawdę o swojej rodzinie. Donald Tusk (55 lat) kręcił w sprawie kredytu dla syna, minął się też z prawdą mówiąc, że jego bliscy nie korzystają z rządowych przywilejów”. A w „Gazecie Wyborczej” były szef juniora wylewa żółć: „mamy prawo czuć się oszukani. Michale, nie tak wyobrażałem sobie koniec Twojej przygody z „Gazetą”. Inny filar GW pyta „Gdzie jest Kaczyński”? I ubolewa:

Gdy widocznie zdenerwowany Donald Tusk tłumaczy się w sprawie współpracy syna z właścicielem Amber Gold, Kaczyński milczy.

Co to się porobiło? Żeby „Gazeta” w kryzysowej sytuacji szukała Kaczyńskiego… A gdzie redakcyjna busola? Numer sobotnio-niedzielny wyznacza jednak kurs. Na Cyryla. To dobry dzień, bo przełamuje ciasnotę wzajemnej niechęci, a wspólna deklaracja to krok ku dialogowi. Pierwszy ale chyba mały, bo w deklaracji zabrakło gejów! Musiał się ująć za nimi sam redaktor Michnik. Jak również za ateistami, socjaldemokratami i liberałami. Ach te metody…

W tej wrzawie minęła rocznica rozpoczęcia strajków sierpniowych. I inna smutna 30 rocznica brutalnej pacyfikacji internowanych w Kwidzynie. Straż więzienna bestialsko pobiła wtedy ponad pół setki internowanych, z których 9 trafiło do szpitala. Sprawców nigdy nie osądzono. Aresztem i wyrokami więzienia ukarano za to 6 internowanych. Za napaść na funkcjonariuszy!

Dzięki Solidarności i IPN-owi odbyły się w Kwidzynie uroczystości upamiętniające ofiary pacyfikacji. Część byłych internowanych, a nie ze wszystkimi z nich los obszedł się łaskawie, odwiedziła zakład karny, gdzie 30 lat temu byli więzieni. Gdy zapytałem jednego z nich, Jurka Szmita, o wrażenia, odparł:

W środku? Duże zmiany.

A na zewnątrz? Małpiarnia?