Grillowanie patriotyzmu nie jest niczym złym. Budujmy instynktowny patriotyzm jak Amerykanie

Wiem, że Warzecha nie jest kibicem piłkarskim i trudno mu zrozumieć odczucia kibica, który widzi polskiego piłkarza całującego orzełka na piersi po strzelonej bramce. Jednak właśnie takie patriotyczne uniesienia wpisują się w toquevillowską tezę o „patriotyzmie instynktownym”.

Łukasz Warzecha napisał kilka dni temu, że:

„Masowe kibicowanie na Euro to łatwy patriotyzm grillowy, niewiele mający wspólnego z autentyczną dumą z własnego państwa, swojej historii i narodu. Grillowi patrioci bez oporu ulegają rządowej propagandzie, która każe nam zapomnieć o wszystkich organizacyjnych porażkach w imię „niepsucia wielkiego piłkarskiego święta” i bardzo się złoszczą, gdy o nich uparcie przypominać. Patriotyzm to dla nich nienarzekanie i cieszenie się z małej stabilizacji. Próżno szukać w tym autentycznej troski o państwo”.

Znakomity publicysta stawia tezę, że ci sami kierowcy, którzy teraz tak „upstrzyli swoje auta”, nie wywieszą flagi na balkonie 1 sierpnia, 15 sierpnia, 11 listopada czy 3 maja. Jego zdaniem wątpliwe jest, żeby każdej z tych ważnych dat potrafili przypisać odpowiednie zdarzenie. Łukasz Warzecha ma prawo do takiej oceny. Ba, podzielam bardzo wiele ze spostrzeżeń politycznych publicysty i zawsze ceniłem jego realną ocenę wydarzeń, która była wolna od szkodliwego rozdzierania biało czerwonych szat w imię „pięknej polskiej katastrofy”. Tym razem jednak nie zgadzam się z Warzechą. Pisałem niedawno na tym portalu tekst o sile symboli narodowych w USA. Mieszkając za oceanem niejednokrotnie doświadczyłem czym jest dla Amerykanów ich narodowa flaga. Czasami przesadne uświęcenie przez Amerykanów symbolu ich wolności i mentalnej niepodległości wynika jednak nie tylko z lekcji historii, które w zdecentralizowanym systemie nauki są różnej jakości, ale ze skolonizowania „flagowym patriotyzmem” wszystkich dziedzin życia. Amerykańska flaga nie pojawia się tylko na patetycznych amerykańskich uroczystościach państwowych, gdzie lewicowi politycy brzmią jak prawe skrzydło Platformy Obywatelskiej, ale przede wszystkim jest widoczna w popkulturze. Nie przez przypadek wielu artystów ( Kid Rock jest najlepszym dowodem) gra swój eklektyczny rock przy barwach narodowych niczym Lynyrd Skynyrd przy fladze Konfederatów. Nie przez przypadek amerykańska flaga pojawia się na ubraniach zwykłych Amerykanów i wisi dumnie na większości domów należących do middle-class. Nie zapominajmy, że nawet Rocky Balboa wystąpił z amerykańską flagą w walce z sowietem Ivanem Drago w reagowskim propagandowym dziełku z lat 80-tych. Popkultura zaadoptowała amerykańską flagę i ją odpowiednio sprzedała młodzieży. Czy zrobiła to w sposób infantylny i „grillowy”? Oczywiście, że tak! Jednak nie ma w tym niż złego. Dokładnie w taki sposób buduje się instynktowny patriotyzm, o którym pisał już  Alexis de Tocqueville w „O demokracji w Ameryce”. Zauważył on, że patriotyzm instynktowny to przywiązanie do swojego narodu, bezinteresowna lojalność „i nieokreślone uczucie, jakie przywiązuje człowieka do miejsca, gdzie się urodził oraz do rodziny i ziemi ojców”. Toquevill uważa, że  to mechanizm zaangażowania religijnego. Zdaniem badacza to właśnie patriotyzm  instynktowny jest gwarantem trwałości tego narodu. Jego zdaniem kluczową sprawą jest tu właśnie „emocjonalna identyfikacja” obywatela ze swoim krajem. Patriotyzm instynktowny to przed-refleksyjne przywiązanie do swojego kraju. Czyż patriotyczne uniesienia na quasi religijnym świętem jakim są mistrzostwa piłkarskie nie wpisują się w toquevillowski schemat? Łatwo odpowiedzieć sobie na to pytanie. Wiem, że Warzecha nie jest kibicem piłkarskim i trudno mu zrozumieć odczucia kibica, który widzi polskiego piłkarza całującego orzełka na piersi po strzelonej bramce. Zapewniam, że te uczucia nie są jednak wyrazem prymitywizmu, znanego łysym imbecylom, którzy idą na mecz by przywalić oponentowi. Trudno opisać to uczucie. Jest ono jednak instynktowne, czyste i wolne od refleksji, która często zaciemnia obraz. To "irracjonalne" uczucie widać było wśród irlandzkich kibiców w przegranym przez ich drużynę meczu z Hiszpanią. Gdzie indziej można spotkać taką miłość do własnej flagi i własnych symboli. Gdzie indziej można zobaczyć taką miłość do, uosobionej przez piłkarzy, przegrywającej ojczyzny?

Sportowe mistrzostwa świata czy Europy są zmorą wszystkich lewicowców. Pokazują one, że współcześni ludzie chcą identyfikować się z symbolami własnego kraju. Widać to na ich twarzach ( dosłownie) i w ich zachowaniu podczas hymnu. Na narodowych meczach piłki nożnej nie ma miejsca na internacjonalizm i utopijną wizję ponadnarodowej wspólnoty przesiąkniętej Marksem. Narodowe mecze pokazują jak oderwani od rzeczywistości są jajogłowi intelektualiści z europejskich uczelni i jak niewiele wspólnego mają z uczuciami zwykłych ludzi.

I co z tego, że wielu kibiców nie zna dat ważnych wydarzeń historycznych? Czy to powoduje, że miłość do ich barw narodowych jest mniejsza? Nie jest. Oni instynktownie kochają swój kraj. Tak jak Amerykanie, z których śmiejemy się, że nie wiedzą z kim ich chłopcy walczyli podczas II wojny światowej. Jednak ci sami chłopcy są dumni, że mają na ramieniu amerykańską flagę i biegają z nią po pustyniach Afganistanu. Czy to nie jest największa siła patriotyzmu? Ja również kilka dni temu kupiłem flagę polską i przyczepiłem do swojego auta. Nigdy wcześniej tego nie robiłem. I czuję dumę, że ona powiewa nad moją czeską  Skodą ( w sobotę perwersyjnie wyjadę na miasto). Czy grilluje swój patriotyzm? Możliwe, że tak. Jednak ja nie widzę nic złego w tym grillowaniu. I naprawdę się cieszę, że mój synek widzi jak pół miasta ma przyczepione flagi do swoich aut. To mu z pewnością zostanie w pamięci i wpłynie na jego instynkt…