Parę dni temu odbyła się rozprawa sądowa, podczas której sędziowie łamiąc procedury usiłowali skazać „Gazetę Polską”  i Jerzego Targalskiego w procesie wytoczonym  przez „Agorę” i  Michnika. Oczywiście, za to, że Targalski skorzystał z wolności słowa i publicznie skrytykował redaktora „Gazety Wyborczej”. Ot, typowe zdarzenie z cyklu  polityki miłości w III RP, tym razem -  w wydaniu niezależnego sądownictwa. Targalski zostałby niechybnie skazany, gdyby nie jego nagła niemoc na sali sądowej  i w konsekwencji przełożenie procesu.

To zdarzenie przypomniało mi, że blisko dwa lata temu Jerzy Targalski złożył wniosek o przyjęcie do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Jak wiadomo, Targalski jest wybitnym znawcą zagadnień politycznych w krajach byłego imperium sowieckiego i jednym z najwybitniejszych publicystów politycznych jeszcze od czasów wydawnictw podziemnych (pod pseudonimem Józef Darski). Jednak zdaniem zarządu oddziału warszawskiego SDP,  kwalifikacje kandydata  nie wystarczyły. Dziennikarzom III RP nie może się przecież podobać publicysta z IV RP. Wniosek został odrzucony. Targalski złożył odwołanie do zarządu głównego SDP.

Zapadła cisza. Już ponad półtoraroczna. Nastąpiły w tym czasie zmiany we władzach SDP. W oddziale warszawskim pojawiły się szlachetne postacie Joanny Lichockiej i Wojciecha Reszczyńskiego, a w zarządzie głównym niemniej szlachetne: Teresa Bochwic, Jadwiga Chmielowska, Jolanta Hajdasz, Agnieszka Romaszewska, Piotr Legutko, Józef Matusz, Marcin Wolski, Krzysztof Skowroński, Stefan Truszczyński… Jak czytam rozmaite protesty i oświadczenia, to widzę, że wszystkie te osoby bardzo aktywnie naprawiają cały świat, a zwłaszcza dbają o jakość życia publicznego w Polsce.

Jednak w sprawie przyjęcia Jerzego Targalskiego do SDP nikt z nich nie kiwnął palcem.