Powstanie Warszawskie. Z Unią Europejską w tle...

Kolejny 1 sierpnia. Kolejne wspominania Powstania Warszawskiego. I coraz mniej żołnierzy – żywych świadków historii. Nic dziwnego – powstańcy, którzy 1 sierpnia 1944r. byli pełnoletni – mają dziś co najmniej 91 lat… Jeszcze trochę – i świadectwo o tamtych dniach będą dawać najmłodsi z nich – harcerze z Szarych Szeregów. A za chwilę i ich zabraknie…

Dlatego tak ważne jest, by nagrywać jak najwięcej wywiadów z tymi, którzy na własne oczy widzieli, co się tak naprawdę wówczas stało. Bo dla wszystkich tych Polaków, którzy przeżyli hekatombę Powstania odpowiedzialność za masowe mordy ponoszą Niemcy, a nie jacyś tam anonimowi „naziści”. Tak samo, jak i za obozy koncentracyjne, wywołanie wojny, grabież i zniszczenie Polski.

Dziś, gdy jeden z niemieckich europosłów (Elmar Brok, CDU), żałuje, że UE nie może zdyscyplinować Polski (cytuję) „wkraczając do nas czołgami” - zastanawiam się przez chwilę, czy brakuje im teraz czołgów, żołnierzy czy odwagi? I przestrzegam: „Nie z nami te numery, Elmar!”

Nie straszcie nas sankcjami finansowymi za nieprzyjmowanie zapraszanych przez was uchodźców. I więcej pokory – wszak wciąż żyją ludzie, którzy pamiętają wasze zbrodnie i straty przez was spowodowane. I pół wieku krwawej, rosyjskiej okupacji – jako wyniku spowodowanej przez was, Niemców, II wojny światowej. Lecz wy nie chcecie nawet rozmawiać o reparacjach wojennych (zresztą na ile można wycenić śmierć prawie 6 mln zabitych przez was Polaków?). Wy chcecie nas skolonizować, uzależnić ekonomicznie, zniszczyć naszą tradycję, historię, wartości. I prawie się wam to udaje…

Kolejny 1 sierpnia. Kolejne wspominania Powstania Warszawskiego. I coraz mniej tamtych żołnierzy – żywych świadków historii…

PS Z tomiku „Ja tu zostaję” przypominam stosowny na tę okazję wierszowany felieton:

POGARDA

Spytałem kiedyś ojca (po wojennych przejściach),

Co dla małego chłopca było najstraszniejsze?

I czego nie wybaczy hordom naszych wrogów,

Którzy zdeptali wszystkie prawa Dekalogu?

W ludobójstwa bezmiarze, w traumie wspominania

Trudno jest dać odpowiedź na takie pytanie…

Czy był to najazd Hunów niemieckich, co w szale

Bombardowali drogi, miasta i szpitale?

Czy też cios nam zadany, od tyłu, zdradziecko

Przez Azjatów niosących porządek sowiecki?

Byłali to bezsilność, zawiedziona wiara,

Gdy armie sojusznicze zostały w koszarach?

Cóż, wojenny los dziecka – to nie polityka;

Jego świat był przyziemny, najbliższych dotykał…

Może więc wyrzucenie z domu zapamiętał?

Wywózkę do obozu, w ścisku, jak bydlęta?

Może głód z poniewierką w pamięć mu się wbiły?

Lub niewolnicza praca – ponad malca siły?

Żarłoczne wszy i pluskwy? Świerzb, co skórę wiercił?

Czy ucieczka straceńcza – wprost z transportu śmierci?

Wszystkie razy, kopniaki, strzały o poranku?

I zagrożenie życia. Ciągłe. Bez ustanku…

Ojciec pokręcił głową: „To nie tak, mój synu…

Głód, choroby czy bicie – to nic! To przeminie…

Najgorsze, czegom doznał, co zapamiętane –

To POGARDA bijąca od »narodu panów«…

Czasem we śnie wojenna wraca zawierucha;

Herrenvolk* patrzy na mnie – jak na karalucha!

Spuszczam oczy, szpar szukam pomiędzy deskami,

By się schronić, by uciec przed jego butami…

Budzę się zlany potem. Wiem, że tylko śniłem…

Mówię: JESTEM CZŁOWIEKIEM. I zawsze nim byłem…

I zapamiętaj, synu – ci, co ludźmi gardzą,

Są tylko krok od zbrodni, z »rasy panów« czarciej…”

• Herrenvolk (niem.) – naród panów

A z cyklu – znalezione w sieci – ballada „Czterdziesty Czwarty”. Napisałem ją po obejrzeniu filmu „Kolumbowie…”