Za słowami byłych prominentnych polityków niemieckiej SPD, w tym byłego kanclerza Gerharda Schroedera i Gunthera Verheugena, krytykujących zmianę władzy w Ukrainie a wspierających działania Rosji prezydenta Putina, kryje się linia polityczna Międzynarodówki Socjalistycznej wyznaczona za czasów szefowania jej przez Williego Brandta. Ten były kanclerz Niemiec w latach 70. i wieloletni szef zarówno SPD, jak i później Międzynarodówki dążył do wspierania polityki międzynarodowej ZSRS i całego bloku komunistycznego w imię „odprężenia”, by później przeciwstawiać się niepodległości Litwy, Łotwy i Estonii.

U progu lat 90. jawnie, jako szef Międzynarodówki Socjalistycznej, Willy Brandt (prawdziwe nazwisko: Karl Herbert Frahm) przeciwstawiał się rozpadowi ZSRS i angażował struktury Międzynarodówki oraz współpracowników zachodnich socjalistów w krajach bloku komunistycznego do wyhamowania radykalnych przemian. Szczególnie występował przeciw rozpadowi ZSRS i oderwaniu od tego kraju państw nadbałtyckich. Uważał, iż Litwa, Łotwa i Estonia nadal powinny wchodzić w skład ZSRS, a niepodległość tych, ówczesnych republik sowieckich nie wchodzi w grę. Międzynarodówka Socjalistyczna aktywnie działała na arenie międzynarodowej, poprzez swoich polityków we władzach państw zachodnich oraz w ONZ przeciwko dążeniom narodów bałtyckich do oderwania się od zbrodniczego państwa.

Skąd to wiadomo? Z tzw. archiwum Gorbaczowa. Pierwszy i ostatni prezydent ZSRS, a wcześniej komunistyczny przywódca tego państwa, zanim po puczu w 1991 roku stracił władzę „sprywatyzował” sobie stenogramy rozmów z przywódcami innych państw, jakie prowadził, gdy był u władzy. Przejął także inne dokumenty wewnętrzne, które „wyprodukował” na Kremlu. Są one dostępne w fundacji, jaką powołał za pieniądze z Pokojowej Nagrody Nobla. Dostępne są wybranym przez samego Michaiła Gorbaczowa osobom. Nie każdy ma do nich dostęp. Udało się do tych stenogramów dostać Włodzimierzowi Bukowskiemu, słynnemu dysydentowi i więźniowi politycznemu w ZSRS, autorowi „Moskiewskiego procesu”. Nowe dokumenty z „archiwum Gorbaczowa” opublikował w specjalnej książce wydanej w Polsce: „Unia Sowiecka, czy Związek Europejski”. Jest tam zapis ciekawej rozmowy jaką odbył w 1990 roku, na Kremlu właśnie Willy Brandt, były kanclerz Niemiec, a wówczas lider Międzynarodówki Socjalistycznej z sowieckim przywódcą, Michaiłem Gorbaczowem. Prominentny niemiecki polityk SPD wyraził w imieniu całej międzynarodowej społeczności polityków socjalistycznych zaniepokojenie dążeniami niepodległościowymi państw nadbałtyckich i zapewnił przywódce ZSRS, iż politycy socjalistyczni w Europie zrobią wszystko, by nie dopuścić do rozpadu Związku Sowieckiego i oderwania od niego Litwy, Łotwy i Estonii:

Będziemy także wywierać wpływ na naszych przedstawicieli i współpracowników w tych republikach, by wyhamowali niepożądane dążenia w tym regionie i przeciwstawili się radykalnym ruchom

- zapewniał Willy Brandt w imieniu Międzynarodówki Socjalistycznej władców Kremla.
Za tymi słowami poszły działania. Przypomnijmy, że prezydentem Francji był wówczas Francois Mittrerand, lider tamtejszej Partii Socjalistycznej, także Hiszpania pozostawała pod rządami socjalistów. Z kolei Helmut Kohl, kanclerz bońskiej RFN, co prawda chadek, lecz był gotów zapłacić każdą ceną sowieckim komunistom za zjednoczenie Niemiec. Tylko zdecydowana postawa USA, kierowanych przez administrację prezydenta Georga Busha przyczyniła się do odzyskania niepodległości przez kraje nadbałtyckie, a następnie w 1991 roku rozpad całego ZSRS. Socjaliści europejscy nigdy z tym rozpadem się nie pogodzili.

Na dokładne badania historyków w Europie czekają archiwa, dokumentujące proces rozpadu bloku komunistycznego i samego ZSRS, szczególnie najwięcej ciekawych tajemnic kryją archiwa Międzynarodówki Socjalistycznej oraz takich partii jak SPD, czy francuskiej lewicy. Także stenogramy z rozmów zachodnich przywódców z ludźmi rządzącymi z Kremla na przełomie lat 80. i 90. zeszłego wieku, wiele światła rzuciłyby na dzisiejszą postawę polityków z lewej strony „starej” UE na działania Rosji pod autorytarnymi rządami Włodzimierza Putina.

Jeśli dziś Günther Verheugen, były unijny komisarz ds. rozszerzenia i nadal prominentny polityk SPD i europejskich socjalistów grozi w niemieckim radio:

Na Ukrainie działa pierwszy w XXI w. rząd, w którym zasiadają faszyści. Za wszelką cenę trzeba powstrzymać eskalację sankcji przeciwko Rosji [...]

i konstatuje, że to Ukraina jest problemem, a nie działania Putina, to zamiast zdziwienia, pamiętajmy o współpracy w ramach socjalistycznej międzynarodówki działaczy SLD i polityków z „Europy Plus” Palikota i Siwca, przy głosowaniu w wyborach do europarlamentu. Jeśli ci ludzie kiedyś działali, namacalnie działali w porozumieniu z Kremlem przeciwko niepodległości naszych bałtyckich sąsiadów, to nie miejmy złudzeń, że będą teraz i w przyszłości powstrzymywać KGB-istów Putina na arenie europejskiej polityki.

Socjaliści, w tym ci z SLD i Europy Plus, będą chcieli po wyborach dążyć z Putinem ręka w ręka do rozbioru Ukrainy w imię „deeskalacji”, tak jak w czasach zimnej wojny działali po obu stronach żelaznej kurtyny w imię „odprężenia”. Ta ostatnia polityka, święcąca tryumfy w latach 70. zeszłego wieku, o ponad dekadę przedłużyła zniewolenie narodów Europy pod sowieckim butem. Teraz Putin i jego doradcy na Kremlu postanowili rozegrać europejskie wybory. Wbrew wszystkiemu to właśnie majowe głosowanie do PE będzie miało istotny wpływ na kształt polityki UE w relacjach z Rosją i działania jej autorytarnego reżimu.