Negocjacje na temat Wieloletniej Perspektywy Finansowej Unii Europejskiej na ostatniej prostej przybrały formę pojedynku sumo. Chodzi dziś o to, by wypchnąć przeciwnika z maty przetargowej. Tym samym do ostatecznej rozgrywki na posiedzeniu Rady Europejskiej w tym tygodniu zasiądą tylko najwięksi i najtwardsi zawodnicy.

Na tym właśnie polega pasjonujaca rozgrywka, jaka toczy się między Brytyjczykami a Niemcami wokół zapowiadanego przez Camerona weta wobec budżetu.

Zaczął Brytyjczyk zdecydowanym wejściem na środek maty z groźną miną i groźbą weta. Potem był ruch niemiecki z koncepcją jednorocznych budżetów prowizoryjnych przyjmowanych większością kwalifikowaną, co nie jest - jak wszyscy wiedzą - żadnym rozwiązaniem, lecz jedynie zagrywką mającą wypchnąć Brytyjczyków z maty poprzez wytrącenie im z ręki atutu weta. Na to z kolei odpowiedzieli Brytyjczycy zmontowaniem koalicji blokującej nawet takie prowizorium i znowu znaleźli się w centrum maty. Teraz czas na ruch niemiecki i tym razem będzie to już zapewne jakaś propozycja kompromisu, bo arsenał zagrywek taktycznych już się chyba wyczerpał.

Sędzia van Rompuy przygotowuje tymczasem kolejne wersje werdyktu końcowego, mając nadzieje, że uda się zakończyć pojedynek remisem.

Lekcja z tych pozycyjnych zapasów jest jedna - na macie zostają ci, którzy od początku mają jasno sprecyzowane cele i są gotowi do twardej rozgrywki wokół nich.

Ostateczny kompromis, jeśli zapadnie, uwzględni bowiem z pewnością interesy brytyjskie (z koalicją wspierającą), niemieckie, w mniejszym stopniu francuskie (i to raczej przez tradycyjną pozycję Francji i jej nieformalne wpływy niż przez jej aktywną postawę w negocjacjach). Pozostałe państwa są przedmiotem kompromisu a nie jego twórcami i jak w czasie Kongresu Wiedeńskiego zabiegają dziś o przychylność głównych mocarstw antyszambrujac u ich przedstawicieli. W tym gronie jest też Polska. Niestety.